सोमवारको प्रतिनिधि सभामा बोल्न नपाएको भन्दै स्वतन्त्र सांसद अमरेश कुमार सिंहले कपडा खोलेर विरोध गरेपछि अहिले त्यसको पनि चौतर्फी विरोध भईरहेको छ। धेरैले उनले अमर्यादित काम गरेको भन्दै आलोचना गरेका छन्।

आलोचना र विरोध गर्नेहरुमा सांसदहरु समेत छन्। अमरेशले कपडा खोलेपछि सांसदहरुले आफनो स्थानबाट उठेरै विरोध गरेका थिए। प्रतिनिधिसभा नियमावली अनुशार अमेरशले गरेको कार्य अमर्यादित र कानुन विपरित नै हो। तर, संसदमा कपडा खोल्ने काम पहिलो पटक भएको भने होईन। संविधानसभाको समितिमा दलित जनजाति पार्टीका सभासद विश्वेन्द्र पासवानले आफ्नो कपडा आफैँ च्यातेका थिए।

अन्तराष्ट्रिय रुपमा पनि यस्ता अभ्यास हुँदै आएका छन्। इतिहासमा, यस्ता धेरै उदाहरणहरू छन् जहाँ सांसदले आफ्नो कपडा फुकालेका छन्। 

सन १९८७ मा युरोपेली संसदका सदस्य, डेनियल कोन–बेन्डिटले सबै सांसदलाई ज्याकेट र टाई लगाउनु पर्ने नियमको विरोधमा भाषणको क्रममा आफ्नो शर्ट फुकालेका थिए। कतिपयले उनको कार्यलाई संस्थाको दमनकारी नियमहरू विरुद्धको सशक्त विरोधका रोपमा हेरे भने कतिपयले यसलाई अनुपयुक्त र अव्यवसायिक भएको भन्दै आलोचना गरे।

सन २००२ मा स्कटिश संसदका सदस्य, डेनिस क्यानाभानले आणविक हतियारको प्रयोगको विरोध गर्दै लुगा फुकालेका थिए । कतिपयले क्यानभानको विरोध गर्ने अधिकारलाई समर्थन गरे भने कतिपयले उनले संसद्को कार्यवाही अवरुद्ध गरेर सीमा नाघेको भन्दै अवरोध गरे।

यतिमात्रै होईन, सन १९१२ मा एमिली वाइल्डिङ डेभिसनले महिला मताधिकारका लागि राजाको घोडाको अगाडि रेसट्रयाकमै दौडिएकी थिईन। त्यस क्रममा उनी गम्भीर घाइते भईन। यसको खुव विरोध भयो। तर, यसले महिलाको मताधिकारको मुद्दामा ध्यान आकर्षित गर्न मद्दत गर्यो।

सन १९७१ मा न्युजिल्याण्डको संसदमा नारीवादी कार्यकर्ताहरूको समूहले पब्लिक ग्यालरीबाट ट्याम्पोन र सेनेटरी प्याड फ्याँकेर बैठक अवरुद्ध पारेका थिए। सरकारले विलासिताका सामानमा कर लगाउने निर्णयको विरोध गर्दै उनीहरुले प्रदर्शन गरेका हुन् । यस कार्यलाई कतिपयले अनुपयुक्त भएको भन्दै आलोचना गरे पनि यसले लैङ्गिक असमानताको मुद्दामा पनि ध्यानाकर्षण गरायो र महिला स्वच्छता उत्पादनहरूमा लगाइने करको बारेमा व्यापक छलफल सुरु ग-यो।

समग्रमा, संसदमा अवरोध गर्ने व्यवहार महत्वपूर्ण मुद्दाहरूमा ध्यान आकर्षित गर्न आवश्यक र प्रभावकारी तरिका हो।