साउन - १४ । हामीले बिहीबार बिहानैदेखि फेरि भारत कुनौलीका बासिन्दाले नेपाली जमिन मिचेर बाँध बनाउन थालेको थाहा पायौं । भारततिरका मान्छेले पहिलेदेखि नै हाम्रो तिलाठी मिच्न खोजिरहेका थिए । हामीले रोक्दै आएका थियौं । विगत १० वर्षदेखि त्यहाँ बाँध बनाउन हुँदैन, नेपाली भूमि मिच्न पाइँदैन, नेपाली बस्ती र खेतलाई मास्न पाइँदैन भनेर पारिकासँग भिड्दै आएको छु । बिहीवार पनि एक्कासी भारतीयहरुले हाम्रो जमिने मिचेर बाँध बनाउन थालेको खबरले दिमाग तातेर आयो । खबर गाउँभरि फैलिसकेको रहेछ । ‘भारतीयहरुले अति गर्न थाले’ भन्ने सोचेर हामी एक भयौं । सीमा तिर बढ्यौं । गाउँलेको टोलीको नेता मै थिएँ । त्यहाँ पुग्दा पारि कुनौलीका मान्छेहरुले सीमा मिचेर धमाधम बाँध बनाइरहेका थिए । हामीलाई देखेपछि एकत्रित भए । उनीहरू ठूलो संख्यामा थिए । तिनीहरुलाई भारतका पुलिसले ‘सपोट’ थियो । हामी गाउँले मात्रै थियौं । ‘जाइ कटक गर्यौं’ वारि र पारिका हामी युद्धका लागि दुई पक्ष तयार भए झै आमने सामने भयौं । दृश्य ठूलै भिडन्तको तयारी जस्तो देखियो । त्यसबीचमा भारत र नेपालका अधिकारीहरुले सल्लाहमै बाँध बनाउने, दुवै पक्षलाई हानी नहुने गरी काम गर्ने बताए । त्यति भनेपछि हामी फर्कियौं । तर भारतीय पक्षले सल्लाहको कुरा मानेन । हामी फर्केपछि उनीहरुले त बाँध बनाउन थालेछन् । ठाडै धोका दिएको थाहा पाएपछि सुतेको मधेसीलाई भारतले जगायो जस्तो लागेर आयो । अनि हामी पनि फेरि ‘एकठ्ठा’ (एक भएर) भएर सीमामा गयौं । ‘यहाँ कसलाई सोधेर बाँध बनाएको ? ’ म बम्किएँ । ‘यो नेपाल होइन भारत हो’ एउटाले जवाफ फर्कायो । ‘तेरो भारतमा बाँध बाँधेर नेपाल डुबाउन पाउँदैनस्’ यति के भनेको थिएँ पछाडिबाट एउटाले भाटाले हिर्कायो । मेरो साथीहरुलाई पनि हिर्काए । मैले लगाएको गम्छा निकालेर उनीहरुले फालिदिए र टाउकोमा पनि हिर्काए । छातीमा पनि हिर्काए । त्यतीकैमा म ढलें । मलाई ढालिसकेपछि लतारेर उतै लान खोजेका रहेछन् तर गाउँका साथीभाइले छुटाएर ल्याए । अहिले मेरो टाउकोमा ११ वटा टाँका लगाएको छ । अन्त पनि टाँका लगाएको छ । शरीरभर चोट नै चोट छ । तर मैले हिम्मत हारेको छैन । अहिले म ठीक छु । आफ्नो मातृभूमिका लागि मान्छे मर्न तयार हुन्छ । मेरो अलिकति रगत त बगेको छ । तर म यति भन्छु अब पनि उनीहरु निहुँ खोज्न आउँछन् भने हामी पनि समूह बनाएरै भिड्न जाने हो । नेपालको जमिन मिच्न उक्साइन्छ त्यहाँका जनतालाई भारतले नेपालको जमिन मिच्न जहिले पनि उकास्छ । २०६४ सालभन्दा अघिदेखि नै उनीहरुले यस्तै हर्कत देखाउँदै आएका थिए । भारतीय अधिकारीहरू धेरै नै धूर्त छन् । उनीहरू आफू देखा पर्दैनन् । पहिला स्थानीयलाई भेट्छन् । सीमा मिचेर बाँध बनाउन उकास्छन् । अनि आफूहरू लुक्छन् । स्थानीयले कुरा पत्याउँछन् र अधिकारीहरूको इशाराअनुसार बाँध बनाउन थाल्छन् । उनीहरुले बिहीबार पनि त्यस्तै गरिरहेका थिए । हामीभन्दा उनीहरू धेरै देखेर हामीले सिडियो, एसएसपी र डिएसपीलाई खबर ग¥यौं । हामी दशगजामा थियौं । दुवै पक्षबीच बाझाबाझ भइरहेको थियो । त्यही बेलामा सिडियो, एसएसपी लगायत आउनुभयो । उहाँहरूकै अगाडि झडप भयो । झडप केहीबेरमा सामान्य भयो । सिडियो सापहरू फर्कनुभयो । केही समयपछि दुवै देशका अधिकारीहरूबीच सीमामा अहिले कुनै बाँध नबनाउने कुराकानी भएको भनेर हामीलाई खबर भयो । त्यो सुनेपछि हामीले अब सीमा मिच्ने काम रोकिन्छ होला भनेर फर्केर घर आउँदै थियौं । फेरि त्यहाँ काम भइरहेको खबर आयो । हामी दास्रो पटक जादाँ हो झडप भएको हो । सक्छौ भने लालपुर्जा लिएर आउ नेपालको जमिन नेपालकै हुन्छ । वारिको जमिनमा हाम्रो लालपुर्जा छ । उनीहरुको के छ ? छ उनीहरुसँग लालपुर्जा ? लालपुर्जा देखाउन सक्छन् भने उनीहरु गरुन जे गर्न । तर नेपालको जमिनमा आएर जे मन लाग्छ त्यही गर्ने के उनीहरुको ‘बापको राज’ छ ? मेरो जमिन सीमामा पर्छ । पारि बाँध बाध्यो भने मेरो मात्रै होइन नेपालतिरको धेरै जमिन डुबानमा पर्छ । हाम्रो बस्ती नै डुब्न सक्छ । हामी यो धर्तीका पुत्र हौं । औलो सहेर यही बस्यौं । पुर्खाहरु यहीँ मरे । अब हाम्रो बस्ती उठाउने तिनीहरु को हो ? यो कुरामा यदि सरकार बोल्छ भने बोलिहालोस् । नत्र हामी मधेसी आफै भिड्छौं । ‘बाद जो होगा देखा जाएगा । ’ (देवनारायण यादवसँग सागर बुढाथोकीले गरेको कुराकानीमा आधारित)

Dev Naryan Yadhav Nepal-India nepali police Saptari