सान्त्वना

 

कुन ढुंगा होला
जो ढुंगासंग नठोकिएको ।

 

तिमीसंग पनि छ पहाड र रगताम्मे औलाहरु 
मौन तर थर्थराइरहेका ओठ 
र तलाउ भित्र छन्भयग्रस्त एक जोर आँखा

 

सबै अक्षर नकाटिएर
कहाँ बन्छ अर्थपुर्ण बाक्य ?
सधै नचोईटिएर – कहाँ उदाउन पाउँछ चन्द्रमा ?
र कुन किनार होला नदीको 
जो भेलहरुले नभत्किएको । 

 

सबै आफन्त हुँदैनन साथमा भएकाहरु
साथमा नभएकाहरु सबै पराई हुँदैनन् ।

 

झर्छु भनेर नफूलेको फूल जस्तो 
हाँसिदिनु जुनको दागसंग 
निभ्नु अघिको दियो झै तेजस्वी बनिदिनु
र बगेर जाने पानीले धोईदिनु आँसुहरु ।

 

किनकीकुन फलाम होला 
आगोमा नखारिएको ?
कुन नदि होला – निर्जन ठाउँमा नहराएको
र अग्ला छाँगाबाट नखसेको ?

 

कुन ढुंगा होला
जो ढुंगासंग नठोकिएको ?

 

एउटा रुख
 

यहि हावामा निसास्सिएर 
ब्ल्याक होल तिर भागिरहे जस्तो छु 
म – यो समय 

 

जलेर खाग भएको मनको टुक्रा छ हातमा 
ओठबाट फुस्किन बाँकि 
कारुणीक चित्कार छ 
र खुट्टामा लपेटिएको उहि पुरानो बाटो छ ।

 

तर आँखाहरुबाट 
पुछिएको छैन तिम्रो तस्वीरको स्केच ।

 

अर्धकट्टि जस्तो सम्बन्ध
र बाढिले कटान गरेको खेत जस्तो अनुहार लिएर 
म उभिएको छु 
तिमीले झुण्डिएकै रुख अगाडी ।

 

वर्षौ देखि चुपचाप छ यो रुख
युद्धमा खुट्टा गुमाएको घाईते सिपाही झै 
सपनाहरुको बैशाखी लिएर उभिरहे जस्तो 

 

यो रुख रातभर रुन्छ की खै 
प्रत्येक विहान 
पातहरुमा आँसुहरु टल्किरहेको देख्छु ।

 

 

लामो प्रतिक्षापछि...

 

त्यही पुरानो कुर्सीमा
छोडेर फर्किएको छु – एक अंगालो फूल
एक दिन जरुर उठाउनेछौ प्रेमले ।

 

सन्नाटाहरु बोकेर फर्किएको छु – आफ्नै भुगोल
कुनै दिन भाँचेको थिँए
तिम्रो लागि सम्भावनाकाफूलहरु,
अचेल भाँचिएको डाँठमुन्तिरटुसाईरहेछमुना।

 

हिडेँपनि एउटा बाटो
नभुल्नु रहेछ अनेक यात्राहरु – चाहिने रहेछ । 

 

संसारमा एउटै छ भनेर नदी
किनारै किनार लागेको थिएँ तिम्रो पछि,
तर दोभानमा पुगेर
अचानकतिमी अर्को नदीको अंगालोमा हरायौ 

 

म अलमलिएँ – प्रतिक्षाको लामावर्षहरु सम्म
काँडाको ओछ्यान जस्तो प्रत्येक पल
र खै कसरी बाँचे – एउटा डरलाग्दो अनकन्टार समय ।

 

एक दिन महसुस हुनेछ तिमीलाई
कर्कलाको शित जस्तो समय
लिग छोडेको रेल जस्तो सम्बन्ध
र पुरानो धर्मग्रन्थ जस्तो मेरा यादहरुको अध्याय ।

 

नवीन अभिलाषी

 

कविता साहित्य नवीन अभिलाषी